Letra që ka përlotur sytë e mijëra njerëzve : “Mami , Babi tani që unë më nuk do jem , qeshuni ju”

Kjo leter është shkruar nga një vajzë para se ajo të vetëvritej . Ja çfarë shkruan ajo në letren e saj , që ka përlotur qindra mijëra lexues :

“Ckemi Ma’ , Ba’.

Kete leter po ua shkruaj Unë , vajza juaj e vogël . Teksa mbani në dorë këtë letër të bardhë , të marr nga tavolina e dhomes , do veshtroni njeri-tjetrin me habi . C’eshtë kjo letër e shkruar ? do pyesni . Vemendjen e keni shkëputur nga letra tani dhe po më therrisni , tani ndodheni në dhomën time për të parë nese gjendem aty . E moret sërish letren e lënë gjithe vrull në tavoline e po vazhdoni ta lexoni .

Ende jeni te paqarte se cfarë po ndodh , por ajo cfarë keni frike ju se mund te ndodhë , ka ndodhur ! Në këto momente nuk gjendem në shtëpi. Nuk gjendem asgjekundi ku mund të kerkoni . Jo , ju lutem cfarë janë ata lotë që po më lagin letren me shkrimin tim mbi të ? Nuk mundeni ta lexoni letren time me ata perde lotesh mbi sy . Ne rregull pushoni pak te ulur në divanin në krahun e majtë të tavolines . Mundem të vazhdoj sërish tani ? Mos....! M’u turbullua shkrimi . Se di në do mundeni ta lexoni qartë . Por ju lutem lexomeni deri në fund . Para së gjithash dua të ju falenderoj për gjithcka që më keni dhënë , strehë , veshmbathje, shkollë, ushqim . E vute re që harrova të përmend dashuri , ngrohtesi ? Jo....!

Por ska problem . Pakujdesi të vogla . Njësoj si ato herët kur babai sme mbante mend ditëlindjen , apo kur vinte ne mbrëmje deri vonë i përpirë nga alkooli duke u zene me gjithcka që i dilte para .

Pakujdesi...!

Goditjen e parë qe ndjeva në fytyrë kur isha në moshën 9 vjecare është nje tjetër pakujdesi . Por këtë herë ish’ pakujdesi e imja . Dreqi e marrtë si munda ti thyeja te gjitha shishet e alkoolit , kur e dija sa shumë i ruante babai .

Me fal ba’. Sot po të kërkoj falje p9r ato shishe të thyera , por ç'të beja unë e ngrata , doja ti vrisja dashuritë e babait tim , për të shpëtuar lumturinë e familjes..! Marrezi apo jo ? Nuk meritoj falje e di . Por ti mundohu të më falësh !

Jo ba’, përse po qan sërish? Ç’janë ata lot ? Ndali të lutem , dua të më lexosh të gjithen . Lëshoje letren nga duart e mbaje në krahë nënën që po shembet nga dhimbja . Mos ma ler të rrezohet e pafuqi , ndonese tani ska më asnje fuqi . Merrem e lexom pak , dua t'më dëgjohet zeri i heshtjes , heroina ime .

Ma’ lexom pak , e shtrenjta ime ma’ .

Të lutem më fal për këtë goditje që po të jap . I ke fshirë gjithmonë të nxirat që të krijoheshin nga alkooli-baba , por këtë plagë sdo mundesh ta mbulosh . T'kam dhënë goditjen perfundimtare ma’, t'lutem më fal . Merr force për mua , vajzen tënde e lufto . Dilja mbanë dhe për mua . Tregoi pak botes se ç’është forca e gruas .

Alkoolin e mora m vete ma’. Tashmë nuk do e shqetësoj babain tim ky virus i mallkuar . I kam mbushur krahet e shpreses me çdo shishe alkooli të mundshëm . Jeto për mua të voglen tende ,jeto për babin .

Shttt ma’ mos më vajto , s'mundem ta degjoj këtë zë që po ma këput shpirtin , s'kam vdekur , më shikon ! Ja tek gjendem perballe teje duke të të puthur duart . Perse smë shikon ? Mblidhe veten , nuk mund të dorezohesh kështu ma’. Mos ma këput shpirtin me kto lëngata . Pusho mami s'mundem me. Mos mendo se te lash vetem, tani jemi dy. Jam prane teje dhe tan.

Por si mund të më shohësh të plotën pa e lexuar të gjithë letren ?

He tani forca ime vazhdo dëgjoje babin teksa e lexon . Nuk do e degjosh zërin e shpirtit të së vogles tënde ? E dija që s'do me zhgenjeje e ç'muara ime . Po këto mallkime që po degjoj ! Cfare…? Ba..ti…por… Ba’ perse po e mallkon veten tani ? Jo jo , Mjaft! Mjaft s'dua ti dëgjoj ato fjalë më . E përse je fajtor ti ? Jo aspak . Shiko ba’ e vogla jote të do shumë , por nese vazhdon të mallkosh s'do vazhdoj të shkruaj më…

Alkooli ish fajtori ba . Ajo hienë e mallkuar t’dobësoi e tbëri ta humbisje vetvetën , alkooli ma mori atë babin që më fali 9 vite lumturi e dashuri të pakushtëzuar . Ato 9 vite më mbajtën gjallë 11 vitet e tjera kur alkooli treti tutje lumturinë me thika lëndimi .

Por ç'te bëje ti i shkreti ? Ishe i gjithi i mbuluar me borxhe që në kohën kur nuk kishe më punë . Doje vetem te harroje pakëz problemet që ta vrisnin shpirtin , harrese të cilen e shtrëngoje fort pas vetes dhe se lije të të largohej . Në mëngjeset kur tentonte te ikte e rrembeje sërish në gllënjka trishtimi . E shihja vuajtjen tënde ba , dhe mami e shikonte në heshtje , ndaj kur alkooli ngrinte dorë mbi të ajo heshte…

Netëve të vona të mbulonte se mos semureshe, e në një cep derdhte qenien e saj damke me gulqime lotesh . Mami është viktima ba’, jo une . Mua s'më duhej të përgatisja ushqimin , të laja rrobat , të hekurosja me kujdesë këmishat , të punoja për të siguaruar ushqim mbi tavoline . Nuk më është dashur mua të veshë femijën tim si gjithë të tjeret , ta shkolloja . Nuk dija asgjë nga këto . Isha e vogel…keshtu më thonin , por jeta më rriti akoma pa njohur bukurine e botes fëmijore .

Nuk i kuptoja gjërat mire por me kalimin e viteve gjithçka zbardhte çdo padije timen. 13 vjeçe isha kur fëmija nisi të mendonte si i rritur . Atëherë nisa të kuptoj se edhe une kisha përgjegjësiv. Duheshin para...! Unë duhej të punoja për t'ju ndihmuar , nëse paratë ishin problemi i vetem që duhej zgjidhur për të hedhur hapat drejt lumturise së mëparshme , unë isha e gatshme të bëja gjithçka . Por ç’mund të bëjë një fëmijë i vetëm në një botë të madhe , aspak miqësore !!

Nisa të kërkoja punë ende pa e ditur se cdo të thoshte punë , por më kot endesha nëpër dyqane , rrugica , markete… askush nuk pranonte fëmijë. Të gjithë qeshnin kur u thoja se kerkoja punë . Disa madje me të qeshur me tallnin duke më kerkuar CV . Por asokohe se dija cfarë ishte . E s'më mbetej tjeter rruge veç se të ulja kokën për të kërkuar diku tjeter .

Ne shkolle mesuesja ankohej se kisha rënie drastike në mësime , ankohej poashtu se isha e pavemendshme , e veçuar nga të tjerët . Si mundesha të mesoja për gjëra të bukura , numra , histori kur duhej të punoja ? E mban mend kur të thirren në mbledhje ba’ ? Kishe të drejte që m bërtisje atë ditë . U turpërove perpara tjerëve për këtë vajzen që thonin se mos kishte ndonje problem mendor . Por jo ba’ ata nuk mundeshin ta kuptonin..nuk me kuptonin dot .

Nisa ti le orët e mësimit e të kërkoja me shpresat e prera për një mundësi.. Ti e ke ditur se gjithmonë kam qenë e dobet fizikisht prandaj as ata nuk më pranonin , pastaj as mosha …ishin të gjitha kundra meje . Po përse ata nuk e kuptonin dot nëvojen që kisha te punoja . Kushedi sa herë e kam mallkuar moshën atëherë . Kaq e pafuqishme .

Por një ditë qërshori një zonjë e sjellshme më mori në punë . Jetonte 30 minuta larg shtëpisë tonë ,në ate vilen e madhe që gjithmonë në mbrëmje e ënderroja veten aty brenda . Bëra një ënderr realitet ba'. Hyra në shtëpinë e ëndrrave të mija fëmijore , edhe pse si shërbyese . Isha më e matur . 15 vjeçe isha nëse nuk gabohem . Mjaftonte ti pastroja shtëpinë e të kujdesësha për një të sëmurë . Asgjë e pamundur për tu realizuar .

Ditet e mija tashme mbusheshin me ca pikleza te vogla gëzimi kur cdo dite mbi tavoline lija parate e fituara . Më në fund mundësha të ndihmoja me dicka . Nisa te mos ndihesha më aq e pafuqishme . Ja dhe përgjigjia e pyetjes së shumëherë-pyetur . Po këto para nga erdhen ? Mundem të të pyes për dicka ba'? Me fal për këtë ndërprerje të papritur . Je ndjerë ndonjëherë krenarë për vajzen tënde ? Për mua ? Ose… jo jo mos mu pergjigj më mire.

Si mund te jesh krenar për një si unë . Fundja nuk kisha asgje që të bënte ty krenarë . Në shkollë nuk isha nxënësja exelente , as një gjuhë të vetme të huaj nuk munda ta mësoja rrjedhshëm si shoqet e mija , smunda as të krijoja shoqëri me askënd . As në gjimnaz nuk munda të fitoja apo merrja pjesë në asnje aktivitet , nuk di të kërcej bukur , këndoj apo recitoj . Si të jesh krenar për një vajzë kaq të pa-talent si unë ?

Jo ba' mos mi kundershto këto që po të them , është hera e parë qe po të kundërshtoj , dhe këtë herë kam unë të drejtë . Dhe ti vetë e dije se unë jam një pengesë ! Shkolla e larte ka shume shpenzime ba’. Veshjet, librat.. Oh ! Nuk mund t'ia falja vetes as për shqetësimin më të vogël . Mjaft keni vuajtur dhe ju. … Ba’ e di sa është data sot ? Po 28 dhjetor është . E di cfarë është ? Jo ska problem që nuk e di , nuk është ndonjë ditë e veçantë kurrsesi . Po ba’ është ashtu siç tha mami , është ditëlindja ime sot . Mbush 20 vjetë ! Dhe une e kisha harruar madje se sot kisha ditëlindjen , të besohet ? He qesh pakez tani ba’ . Do ja mohosh të ëmbles tënde një buzeqeshje ?

Dikur më ke pyetur se cfarë dhurate do doja për 20 vjetor , 7 vjece isha atëherë më duket , nuk ta kam kthyer kurr përgjigjjen , prandaj dua të ta them sot . Në këtë 20 vjetor dua të të shoh të buzeqeshur ty bashke me mamin , aroma e parfumit tënd të ndihet kudo nëpër dhomë , me goten e mbushur me lëng paqeje të ngreni dolli për ditet e reja që do vijnë në vazhdim .

Do guxoj të0 kerkoj edhe diçka tjeter ba’. Dua të blesh një torte e mbi të , të vëndosësh 9 qirinj . Ja ta shpjegoj une se përse 9-të ! Dua te vëndosësh mbi të vitet e lumturisë e të kujtoni vetëm ato 9 vite . Aty ku zemrat qeshnin e bëheshin me harenë . Ka kaq shumë kujtime të bukura për tu parë . Të qeshura , përqafime , përralla të treguara , barcoleta , netët deri vonë , pushimet , lodrat , e kushedi sa kujtime tjera të rrënjosura në memorien tonë .

Qirinjtë dua ti fikni së bashku me duart shtrenguar , njëherëzi do fikni dhimbjen e në shtrëngimin e duarve tua do gjendem "Unë". Embelsine e tortes lereni të ju përkdhelë shpirtin me dashuri. Puthmeni qenien që është shkrire në këtë fletë të bardhë të mbushur me shkronja jete . Nga vajza juaj që nuk arriti t'ju bëjë krenare , por që ju do shumë . Falmëni nëse më ikjen time ju vrava shpirtin , por duhej një plagë për të shëruar lumturine e hedhur tutje dhimbjen . Mos mendoni se më humbet . Tani ju keni arsye për të jetuar , të jetoni edhe për mua . Më mbamëni gjallë duke buzeqeshur e ndjerë lumturi brenda jush . "E vogla juaj ......"